Pak Ou

Będąc w Laosie wycieczkę zwykle zaczynamy na południu kraju w krainie 4000 wysp, a kończymy na północy w Luang Prabang, które leży nad rzeką Mekong. Płynąc z Luang Prabang 2 godziny w górę rzeki (25 km na północ od miasta) docieramy do ujścia Nam  Ou. Nam po laotańsku oznacza rzekę, Ou to nazwa. Na zachodnim brzegu w wapiennych skałach znajdują się jaskinie Pak Ou składająca się z dwóch części: górnej (Tham Theung) i dolnej (Tham Ting).
Żeby dojść do górnej jaskini trzeba z poziomu rzeki pokonać kilkaset schodów. Stajemy przed bogato zdobioną bramą, która niegdyś podtrzymywała drewniane drzwi. Przed wejściem medytuje złoty Budda, a za bramą panuje mrok. Zaraz za wejściem (po lewej) stronie stoi na kolumnach drewniana rynna, do której wlewano specjalnie przygotowaną wodę (z kwiatami i perfumami) by we wnętrzu jednej z kolumn obmywać posążki Buddy. Woda służyła także do umycia twarzy co miało przynieść w przyszłości szczęście. Dochodzimy do podstawy zburzonej świątyni buddyjskiej, a na końcu jaskini jest stupa obstawiona rzeźbami Buddy. Wewnątrz stupy złożone są prochy któregoś z członków rodziny królewskiej. Górna jaskinia jest głębsza od dolnej i nieoświetlona przez co jest bardziej tajemnicza. Tylko dzięki latarkom możemy wydobyć szczegóły: malowidła ścienne, czy rzeźby, które mają od 10 cm do 1,5 metra. Te najbardziej cenne wywieziono do Muzeum Narodowego po to by uniknąć narastającym kradzieżom. Dawniej w czasie zagrożenie ze strony Birmańczyków, Tajów, czy Chińczyków ukrywali się w jaskini mieszkańcy pobliskich wsi.
Dolna Jaskinie jest bardziej spektakularna, ale też bardziej tłoczna. Na półkach ściennych stoją setki drewnianych podobizn Buddy w różnych pozycjach. W centralnym miejscu znajduje się ołtarz, na którym do dzisiaj Laotańczycy składają kwiaty i zapalają świece. Wejścia do jaskini strzeże kamienny lew. Turystów jest tu zdecydowanie więcej, ponieważ nie wszystkim chce się pokonać jeszcze 200 stopni do górnej świątyni.